Μέχρι σήμερα κρυφοκοιτούσα από τα κάγκελα του κήπου, στην οδό των Ιπποτών.
Όλοι μου είχαν πει από την αρχή ότι είναι υπέροχο, ακόμα και άνθρωποι που δεν επισκέπτονται μουσεία. Δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο καιρό να το επισκεφτώ. Επιτέλους το έκανα σήμερα! Λίγο το ότι τεμπέλιασα τον χειμώνα, λίγο το ότι τώρα τελευταία είχα διάβασμα, λίγο το ότι χτες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων και υπήρξε μία σχετική κινητοποίηση, το πήρα απόφαση να εξερευνήσω σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου, παρέα με την Έφη, που είχε πάει και παλαιότερα μεν, πέταγε τη σκούφια της να ξαναπάει δε.
Μέχρι πρότινος είχα περάσει μόνο απέξω και ήμουν κι εγώ μία από αυτούς που κρέμονται από την καγκελένια πόρτα που βλέπει στην οδό των Ιπποτών, κρυφοκοιτώντας τον παραμυθένιο εσωτερικό κήπο με τα πανύψηλα δέντρα και την πηγή. Σήμερα επιτέλους μπήκα! Ας ξεκινήσω όμως από τα βασικά. Το κτίριο του Μουσείου ξεκίνησε να χτίζεται το 1440 και ολοκληρώθηκε στα χρόνια του Μεγάλου Μαγίστρου d’ Aubusson (1476-1503), προκειμένου να στεγάζει το Ιπποτικό Νοσοκομείο. Στις πάμπολλες αίθουσές του στεγάζονται συλλογές από γλυπτά, αγγεία και διάφορα ευρήματα από το νησί της Ρόδου από τον 9ο π.Χ. αιώνα, αλλά κυρίως από την κλασσική, ελληνιστική και ύστερη ελληνιστική περίοδο.
Σωζόμενο τμήμα από παράσταση της θεάς Νίκης.
Πολλά ήταν αυτά που ξεχωρίσαμε στις συλλογές, δεν έχει νόημα να τα εκθέσω αναλυτικά σε ένα post. Πάντως το ελληνιστικό ροκοκό είναι αξιομνημόνευτο και τα υπόλοιπα ευρήματα σημαντικά για την κατανόηση της ζωής στο νησί. Αυτό που εντυπωσιάζει, είναι ακριβώς ότι στεγάζονται σε ένα κτίριο άλλης εποχής, κάτω από ιπποτικές καμάρες και τόξα. Αυτό θα πει να συναντιούνται οι εποχές σε έναν τόπο. Σήμερα ήταν ακόμα μία ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο πολύ ισχύει αυτό στη Ρόδο…
Και ξαφνικά, ενώ τριγυρνάς στις αίθουσες, μπαίνεις από μία πορτούλα και ταξιδεύεις στο χρόνο. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τη μεγάλη αίθουσα των ασθενών του νοσοκομείου, δεν έχω αρκετές φωτογραφίες που να μπορούν να αποδώσουν την ατμόσφαιρα. Μία κεντρική κιονοστοιχία και ένα μικρό παρεκκλήσι, το φως που έμπαινε από τα μικρά ψηλά παράθυρα, τα μικρά δωματιάκια στις δύο πλευρές της τεράστιας μακρόστενης αίθουσας. Νόμιζα ότι βρίσκομαι στο Καθαρτήριο του Καστελούτσι για κάποιον λόγο, ας μου συγχωρήσουν οι φίλοι τη θεατρολογική αναφορά. Ξαναγύρισα σε αυτή την αίθουσα πριν περάσω στον κήπο. Ήθελα να την ξαναδώ. Όσοι έμπαιναν, έμεναν μια στιγμή σαστισμένοι από την εικόνα και μετά έκαναν ένα δεύτερο βήμα για να μπουν.
Η μεγάλη αίθουσα των ασθενών.
Και μετά περάσαμε στον κήπο. Να πω μόνο ότι ο φύλακας βιαζόταν να μας στείλει προς τα εκεί, μην τυχόν και δεν το έχουμε υπόψη μας «γιατί είναι πολύ ωραία και ρομαντικά». Άλλο ένα σημείο που ο κόσμος στεκόταν σαστισμένος ή περπατούσε χαμογελώντας ανάμεσα από τις κολώνες, τα ψηφιδωτά, τις λιμνούλες με τα (τεράστια) χρυσόψαρα. Στη μία πλευρά του κήπου υπήρχε ένα σκεπαστό μέρος όπου εκτίθονταν εντυπωσιακά ψηφιδωτά από ανδρώνες, με εντυπωσιακότερο νομίζω αυτό του Κενταύρου. Υπάρχει κι ένα μικρό μουσουλμανικό τέμενος, έτσι, για να δέσουν ακόμα καλύτερα οι διάφορες εποχές της ιστορίας της Ρόδου.
Πολύ λίγο αποτυπώνεται στη φωτογραφία η ομορφιά του κήπου του μουσείου.
Η κρήνη που φαίνεται από την οδό των Ιπποτών και στο βάθος η σκάλα που οδηγεί στο ωραιότερο και μεγαλύτερο κομμάτι του κήπου.
Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι τελικά το σημείο με την πηγή που φαίνεται από την οδό των Ιπποτών είναι πολύ κατώτερο του υπόλοιπου κήπου, που βρίσκεται όταν ανέβεις τις σκάλες και δε φαίνεται καθόλου από τον δρόμο. Ωστόσο χρησιμεύει σαν καλή «παγίδα» για να σε παρασύρει στο εσωτερικό του μουσείου. Να αναφέρω ότι το τμήμα των προϊστορικών αρχαιοτήτων και το οθωμανικό κομμάτι του μουσείου είναι κλειστά, λόγω έλλειψης προσωπικού.
Και να κλείσω με την απαραίτητη γκρίνια, γιατί κάτι πρέπει να υπάρχει για να μας θυμίζει ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Φυσικά θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη καθοδήγηση του επισκέπτη, με τις ανάλογες επιγραφές. Όμως, έστω ότι αυτό το συγχωρείς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης στις αίθουσες του μουσείου, ακούγαμε τις ζωηρότατες συζητήσεις των φυλάκων. Στην αρχή ακούγαμε τις δύο κυρίες να συζητάνε για τα δάνειά τους, να αγανακτούν με την πολιτική κατάσταση, να αφορίζουν πολιτικούς, να ξεφωνίζουν σαν να βρίσκονται στην αυλή τους. Έπειτα ο άλλος φύλακας προσπαθούσε να φωνάξει έναν άλλο φύλακα που ήταν στην άλλη άκρη του μουσείου, στην κάτω αυλή, εκνευρίστηκε μάλιστα που αυτός δεν άκουγε, τελικά του τηλεφώνησε και άρχισε να του φωνάζει. Καθόλου αρμόζουσα συμπεριφορά νομίζω για φύλακες μουσείου, να φέρονται σαν να είναι μεταξύ τους και να αδιαφορούν για τους επισκέπτες.
Αμφορίσκοι. Στα αγγλικά;
Επίσης, εντόπισα μία καταπληκτική μετάφραση στα αγγλικά. Μαντέψτε πώς μεταφράζονται οι αμφορίσκοι…
Me and Rhodes 