Παγκάκι το Λινδιακό, το ξεκουραστικό. Μπορεί να βρίσκονται μες στον καυτό ήλιο, αλλά όποιος έχει επισκεφτεί τη Λίνδο γνωρίζει πόσο κουραστικό είναι να ανέβεις και να κατέβεις από την Ακρόπολη, οπότε καταλαβαίνει την επιλογή. Οι κυρίες τις φωτογραφίες, που στα μεσογειακά μου μάτια θα μπορούσαν να είναι αδερφές, ξαποσταίνουν στα παγκάκια περιμένοντας το λεωφορείο του γυρισμού και κρατώντας σακούλες με παγωμένα νερά. Το κάστρο της Λίνδου δεσπόζει στο βάθος, υποβλητικό και μεγαλοπρεπές.

Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μου τελευταία είναι τόσο καλή, που δεν μπορώ να ξεχωρίσω περιστατικά ή στιγμές και να γράψω χωριστά γι αυτά. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχω ένα χρέος απέναντι σε ένα μέρος της Ρόδου, για το οποίο δεν ξέρω πώς έχει συμβεί να μην έχω γράψει ακόμα. Τη Λίνδο! Νομίζω πως ο λόγος είναι πως την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα δεν είχα ακόμα ανοίξει αυτό το blog και από τότε (αν εξαιρέσουμε την ανάβαση στα πέριξ βουνά με την Rhodes Outdoors), δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Ας είναι καλά η φίλη Σπυριδούλα που ήρθε για διακοπές στο νησί και ξαναπήγα, έχοντας την ευκαιρία να μοιραστώ και να μεταδώσω την αγάπη και τον ενθουσιασμό μου για τη Λίνδο, αλλά και για όλο το νησί.

Λαξευμένη στο βράχο από την αρχαιότητα, μία τριήρης.

Η Λίνδος, λοιπόν, είναι ιδιαίτερα ξακουστή, καθώς πρόκειται για πολύ ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό χωριό από τα υπόλοιπα της Ρόδου. Το χωριό αυτό συμπυκνώνει κατά τη γνώμη μου όλη την ιστορία του νησιού, αφού όλοι όσοι κατοίκησαν εκεί άφησαν εμφανή σημάδια, αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ιωαννίτες Ιππότες και Οθωμανοί. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές όταν ανέβει κανείς στην αρχαία Ακρόπολη της Λίνδου, που χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις εποχές ως διοικητήριο. Η άνοδος προς την Ακρόπολη, ειδικά το καλοκαίρι, είναι κάπως κουραστική, αλλά αξίζει πολύ τον κόπο, αφού ξετιλύγεται μπροστά σου όλη αυτή η ιστορία της. Ξεκινάς μέσα από το χωριό, στους στριφογυριστούς δρόμους ανάμεσα στα κατάλευκα- a la Κυκλάδες- σπιτάκια και τελικά παίρνεις την ανηφόρα προς αυτό που από μακρυά μοιάζει να είναι κάτι ανάμεσα σε φρούριο και αρχαίο μνημείο. Μπαίνοντας τελικά στον αρχαιολογικό χώρο, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα αρχαίο πλοίο λαξευμένο στον βράχο, ανεβαίνεις τα μεταγενέστερα σκαλιά, περνάς μέσα από το ιπποτικό διοικητήριο και μετά μέσα από έναν αρχαίο ναό, βγαίνεις στα Προπύλαια, δεξιά σου βλέπεις το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, φτάνεις στην Ακρόπολη και μετά… το απέραντο γαλάζιο! Απερίγραπτη θέα! Την πρώτη φορά που πήγαμε, με την Έφη, πρέπει να καθίσαμε τουλάχιστον 50 λεπτά αμίλητες, θαυμάζοντάς την. Όχι ότι πήγαμε πίσω με τη Σπυριδούλα, απλά ο ήλιος έκαιγε πολύ περισσότερο και επιτάχυνε την αποχώρηση. Πάντως, θα ξαναπάω άλλες δύο φορές στη Λίνδο, μες στις επόμενες δύο εβδομάδες, για να τη δουν και οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοί μου.

Αρχαιοελληνικό, βυζαντινό, οθωμανικό και ιπποτικό σε τέλεια αναλογία.

Η Λίνδος φαίνεται να έχει πολύ ωραίες παραλίες τριγύρω, έτσι δείχνουν τουλάχιστον από την Ακρόπολη, όμως μας είχαν προειδοποιήσει ότι είναι αρκετά βρώμικες και εμφανώς πολυσύχναστες. Αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε για μπάνιο στην Τσαμπίκα. Μου άρεσε πολύ λιγότερο από τις άλλες παραλίες του νησιού, ωστόσο είναι η μόνη αμμουδερή παραλία που έχω πάει ως τώρα. Και φυσικά, το γεγονός ότι την επισκέφτηκα με την αγαπημένη μου φίλη την έχει καταχωρήσει για πάντα σαν μία από τις πιο όμορφες εμπειρίες στο νησί. Στη Σπυριδούλα αφιερώνεται και το post και η τελική φωτογραφία του απέραντου πελάγους, όπως φαίνεται από την Ακρόπολη.

Το Αιγαίο μας, από τη Λίνδο.