Τόσο καιρό κάτοικος στο χωριό και δεν είχα πάει ούτε μία φορά. Νομίζω επειδή μέχρι πρόσφατα ήταν ανοιχτό μόνο τις πρωινές ώρες, που εγώ εργαζόμουν. Περάσαμε εχθές να πάρουν μελεκούνια τα παιδιά, το βρήκαμε ανοιχτό και μπήκαμε. Ο πολιτιστικός Σύλλογος της Κοινότητας, με πρωτοστάτη τον κο Γιάννη που έχει τη διάσημη ταβέρνα, έχει φτιάξει το Παραδοσιακό Σπίτι Κοσκινού, σπίτι που έχουν διατηρήσει όπως ήταν στο παρελθόν.
Πιάτα και υφαντά σε πλήρη έκθεση.
Στο σπίτι αυτό το δάπεδο σώζεται ατόφιο, με βότσαλο λευκό και μαύρο, ενώ τους τοίχους κοσμούν πολλά πιάτα και υφαντά. Τα δωμάτια του σπιτιού είναι δύο και έχουν εσωτερικές καμάρες. Το ένα χρησιμοποιούνταν για υπνοδωμάτιο της οικογένειας. Στο δωμάτιο δεν υπάρχει οντάς, όπως αλλού, αλλά διπλό σιδερένιο κρεβάτι και ξύλινη κούνια για το μωρό. Τριγύρω, όλοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με παλαιά κειμήλια και λίγες φορεσιές.
Το διπλανό δωμάτιο είναι η κουζίνα-δωμάτιο εργασίας. Εκεί υπάρχει οντάς που χρησίμευε για κουζίνα. Στο τζάκι μαγείρευαν, στο κρεμαστό ράφι με τις σίτες αποθήκευαν τα τρόφιμα και κρεμούσαν τα μαγειρικά σκεύη. Κάτω από τον οντά, στο ίδιο δωμάτιο, υπήρχε ο αργαλειός και από την άλλη μεριά μία ξύλινη πολυθρόνα. Διάφορα άλλα χρηστικά αντικείμενα της εποχής, υπάρχουν διάσπαρτα στο σπίτι.
Ο οντάς-κουζίνα.
Αυτό που συζητούσαμε με τον Μελά, ήταν πόσο άρρηκτα ήταν συνδεδεμένα στο παρελθόν η ομορφιά με τη χρηστικότητα. Μπορούσε δηλαδή να υπάρχει ένα δάπεδο-έργο τέχνης στο σπίτι, ένα ριχτάρι για το κρεβάτι αριστούργημα… Άλλες εποχές, άλλα ήθη.
Το Παραδοσιακό Σπίτι Κοσκινού είναι ένα μικροσκοπικό μουσείο, με ελεύθερη είσοδο και εθελοντική συνεισφορά. Αν περάσετε από τα Κοσκινού και θελήσετε να κάνετε μία βόλτα στα στενά του παραδοσιακού οικισμού, και φυσικά αν το βρείτε ανοιχτό (γιατί υπάρχει ένα κάπως «ελεύθερο ωράριο»), κάντε μία επίσκεψη. Αξίζει τον κόπο!
Me and Rhodes 