Πολύ επιτυχημένη η επιλογή της λέξης «μετέωρος» για το νησί της Ρόδου. Είναι μία σκέψη που συχνά έχω κάνει, ότι πρόκειται για τόπο-πέρασμα, με αυξημένη την έννοια του εφήμερου. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένης ίσως εμού,  έρχονται να ζήσουν στη Ρόδο για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να ξαναφύγουν. Εκτός αυτού είναι κι ένας τόπος που διαρκώς αλλάζει και ένας τόπος που έχει κατοικηθεί από διαφορετικούς λαούς. Ο γνωστός φωτογράφος Νίκος Κασέρης έψαξε μέσω του φακού του να βρει πού κρύβεται το μετέωρο στο νησί και το αποτέλεσμα εκτίθεται από την περασμένη Παρασκευή 15 Ιουνίου ως τις 31 Ιουλίου στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Ρόδου, απέναντι από το Καζίνο. Την επιμέλεια της έκθεσης, που αφιερώνεται στη μνήμη της μεγάλης δωρήτριας Πάολας Νεστωρίδη, έχει η Ελένη Βαροπούλου, που γνωρίζω εκ των θεατρικών πεπραγμένων της. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την έκθεση με τη Ρόη, μετά από καφέ και κουβέντα το πρωί του Σαββάτου.

Σε ό,τι αφορά τον Νίκο Κασέρη, είναι ένα όνομα που άκουσα από πολύ νωρίς όταν ήρθα στο νησί, καθώς συζητείται για την πλούσια δραστηριότητά του ως φωτογράφος. Διαβάζω, λοιπόν, ότι γεννήθηκε στη Ρόδο το 1951 και σπούδασε οικονομικά, όμως δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο νησί από το 1980, σε πολλούς τομείς της εφαρμοσμένης φωτογραφίας καθώς και στις καλλιτεχνικές εκδόσεις. Το 1985 ίδρυσε το Φωτογραφικό Εργαστήρι στο Δήμο Ροδίων όπου δίδαξε έως το 1990. Δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές και ευρωπαϊκές πόλεις, καθώς και με δύο περιοδείες στην Αμερική, το 1996 και 1997, προσκεκλημένος από Πανεπιστήμια και την Ελληνική Oμογένεια. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δέκα πολυτελή φωτογραφικά λευκώματα και έχει συμμετάσχει σε άλλα τρία, ενώ για τη φωτογραφική και εκδοτική του δραστηριότητα βραβεύτηκε το 1996 από την Ακαδημία Αθηνών.

Οι εντυπώσεις μου από την έκθεση είναι απόλυτα θετικές. Καταρχάς είναι πολύ ωραίο το κτίριο, χτισμένο έτσι ώστε να «αγκαλιάζει» έναν παλιό μύλο που βρίσκεται στην πίσω πλευρά του, φωτεινό και με διαφανές δάπεδο στην είσοδο ώστε να επιτρέπεται η θέα των αρχαίων στα θεμέλιά του. Οι  φωτογραφίες μαρτυρούν ένα ώριμο βλέμμα με άποψη και προσωπική εμπλοκή και αφήνουν τελικά αυτή την αίσθηση: η Ρόδος είναι ένας τόπος που αλλάζει, ένα πλοίο που έχει ρίξει άγκυρα σε ένα ισχυρό παρελθόν που δεν μπορεί να αφήσει πίσω, αλλά έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Στη μνήμη μου έμειναν πολλές φωτογραφίες, αλλά εκείνη που μαρτυρά αυτόν τον μετεωρισμό, είναι νομίζω αυτή με τα πρόβατα που βοσκάνε μπροστά από τα φωτοβολταϊκά.