Καθόλου δε μ’ ευχαριστεί που η επαφή μου με τη Ρόδο έχει περιοριστεί σε κάποια λίγα Σαββατοκύριακα εδώ κι εκεί. Ομολογώ πως όσο χαίρομαι όταν πηγαίνω, τόσο στεναχωριέμαι και μου μένει πικρή γεύση όταν φεύγω. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο ήταν και το περασμένο, οπότε και πέρασα τρεις σχεδόν μέρες ανάμεσα σε φίλους, αφιερώνοντας χρόνο σε παλιές αγαπημένες συνήθειες, αλλά και σε καινούριες ανακαλύψεις.
Ανοιξιάτικο απόγευμα κι ο ήλιος πέφτει πίσω από τα κάστρα.
Έφτασα Παρασκευή απόγευμα με το κατάρα-μαν, που για ακόμα μία φορά έβαλε σε ισχυρή δοκιμασία τις αντοχές του στομάχου μου. Παρόλα αυτά, έφτασα στη Ρόδο σε μόλις δύο ώρες και με το που βγήκα από το πλεούμενο αντίκρισα τον ήλιο να πέφτει πίσω από τα κάστρα. Σέρνοντας τη βαλίτσα πίσω μου, πήγα κατευθείαν στο κέντρο της πόλης για κάποια απαραίτητα ψώνια. Εκεί συνάντησα τους πρώτους φίλους και έπιασα κουβέντα στο δρόμο, με μια χαρούμενη αίσθηση πως η παλιά μου αγαπημένη καθημερινότητα με περιμένει ακόμα.
Κι από κει κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο για tango practica! Μαζί με την Ειρήνη, τον Ηλία, το Σπύρο, τον Τάσσο, τη Σοφία, το Γιώργο και ένα σωρό ακόμα κόσμο. Μεγάλη έλλειψη φέτος ο χορός και δύσκολο να αναπληρωθεί. Ίσως γι αυτό είναι τόσο μεγάλη η ευχαρίστηση όταν πηγαίνω στη Ρόδο και χορεύω με τα παιδιά.
2nd Rodos Tango Festival
Αυτή τη φορά υπήρχε μία ειδική περίσταση, η οποία με έκανε να επιλέξω και το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο για να επισκεφτώ το νησί: το δεύτερο Tango Festival της Ρόδου. Πέρσι είχαμε χορέψει αρκετά, φέτος μπόρεσα να πάω μόνο σε μία milonga, το Σάββατο το βράδυ. Είχε πολύ περισσότερο, πιο νέο και πιο έμπειρο κόσμο. Μπόρεσα να δω σόου από τους Βαγγέλη Χατζόπουλο και Μαριάννα Κουτάντου, που μάλλον αξίζουν την καλή τους φήμη και από ένα άλλο ζευγάρι που χόρευε…κάπως περίεργα, τον Ιταλό Marco Palladino και την Αργεντίνα Sabrina Garcia. Το σαλόνι του ξενοδοχείου La Marquise γέμισε αγκαλιές και χαμόγελα στη συνέχεια, μέχρι αργά. Οι φίλοι μου ήταν πολύ ευχαριστημένοι και από τα σεμινάρια που έκανε με τους χορευτές που φιλοξενήθηκαν φέτος. Εύχομαι πραγματικά να συνεχιστεί με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία το Φεστιβάλ αυτό και να καθιερωθεί ως θεσμός για το νησί.
Liberty, το φημισμένο σάντουιτς, χωρίς πολλά-πολλά.
Οι νέες ανακαλύψεις αυτή τη φορά είχαν να κάνουν με το φαγητό και δη το πρόχειρο. Έφαγα για πρώτη φορά σε μία φημισμένη καντίνα της Ρόδου, το Liberty, πάνω από το 12ο δημοτικό σχολείο. Ο σοβαρός κύριος που κρατάει την καντίνα φημίζεται για να σάντουιτς και το μπιφτέκι του. Ντεκόρ μηδέν, πολυτέλεια μηδέν, απόλαυση φουλ. Επίσης, στο δρόμο προς το Lick it στο Φαληράκι, κάναμε μία στάση στο TGI (χωρίς Friday’s μετά). Τι μπέργκερ ήταν αυτό! Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο ωραίο μπέργκερ, περιποιημένο και τεράστιο, νόστιμο και ζουμερό. Το περιβάλλον είναι λίγο περίεργο στο μαγαζί, καθώς πάει να μιμηθεί τη διακόσμηση της γνωστής αμερικάνικης αλυσίδας, χωρίς να το καταφέρνει απόλυτα. Η μουσική (ελληνική ελαφρολαϊκή από το ραδιόφωνο) δεν ταιριάζει με τίποτα. Το μπέργκερ όμως αποζημιώνει για τα πάντα! Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον ψάχνει κάτι να φάει στο Φαληράκι.
Και φτάνουμε στον Πάολο και το θεϊκό παγωτό του… Το ονειρευόμουν εδώ και πολύ καιρό και ξεκίνησα να πάω αρχικά το Σάββατο. Δεν ξέρω τι έκφραση πήρα όταν έφτασα και το βρήκα κλειστό. Είχε χαλάσει η παγωτομηχανή και ο Πάολο που δεν παίζει με την ποιότητά του είχε κλείσει εντελώς το μαγαζί. Οπότε το ραντεβού ανανεώθηκε για την επόμενη ημέρα. Μετά το μπέργκερ που προανέφερα κατευθυνθήκαμε τρέχοντας προς το Lick it, λίγο από τη λαχτάρα και λίγο από τη βιασύνη να προλάβουμε και το πλοίο της επιστροφής. Μας περίμεναν τα υπέροχα παγωτά στη σειρά και ο Πάολο χαμογελαστός και φιλικός όπως πάντα. Η απόλαυση πάντα η ίδια… κι ας έκανα λάθος κι αντί για το θεϊκό φυστίκι παρήγγειλα φουντούκι. Με το παγωτό του Πάολο γίνεται το εξής περίεργο: κρυώνεις κι ας έχει 40 βαθμούς. Δεν ξέρω γιατί, ξέρω μόνο πως συμβαίνει πάντα, εκεί, όπως παραδίδεσαι στη γλύκα της κίτρινης βανίλιας, ενώ μόλις έχεις φάει μία κουταλιά υπέροχης πικρής σοκολάτας (η μόνη σοκολάτα που απολαμβάνω κι εγώ), κάτι γίνεται και ανατριχιάζεις σύγκορμος.
Τι άλλο να πω για αυτό το νησί; Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έφτασα, αντικρύζοντας τα τείχη ήταν πως δύσκολα μπορώ να σκεφτώ ωραιότερο μέρος. Τυχεροί αυτοί που την απολαμβάνουν αυτή την εποχή, που ακόμα δεν έχει έρθει πολύς κόσμος, αλλά το νησί φοράει ήδη τα καλοκαιρινά του.
Όπως έχω πει πολλές φορές: Lick it! Το καλύτερο παγωτό του κόσμου!
Me and Rhodes 