Ανάσταση, λοιπόν, όπως πάντα στο μπαλκόνι του πατρικού, στη Νίκαια, απέναντι από την εκκλησία. Έκπληξη και ανατριχίλα φέτος. Αμέσως μετά το Χριστός Ανέστη του παπά, ανάμεσα στις βροντές από τα πυροτεχνήματα, μία ομάδα από Χρυσαυγίτες τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο. Ο κόσμος πάγωσε. Ένας κύριος πήγε να βρίσει, αλλά τον ηρέμησε η παρέα του. Δεν ξέρω τι μπορώ να σχολιάσω, πέραν του ότι το γεγονός μου δηλητηρίασε την όποια ευφορία, με γέμισε με ανησυχία και θυμό. Τέλος της αναφοράς.

Βρίσκομαι στην Αθήνα και η σκέψη μου γυρνάει στη Ρόδο. Σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι τώρα, που το καλοκαίρι ήρθε νωρίς, αλλά έχει ακόμα την άνεση του Μαΐου, δεν έχουν φτάσει οι ορδές τουριστών του καλοκαιριού που κατακλύζουν ασφυκτικά το νησί. Σκέφτομαι ποιο Σαββατοκύριακο θα μπορέσω να την ξαναεπισκεφτώ και αν θα μπορέσω να πάω για λίγες διακοπές το καλοκαίρι. Δεν μπόρεσα να γράψω για την τελευταία επίσκεψη στη Ρόδο, το τριήμερο της 25ης Μαρτίου, γιατί έχω ξεμείνει από υπολογιστή. Σήμερα, λοιπόν, πριν απολαύσω τον οβελία, ακριβώς επειδή η σκέψη μου γυρνάει στο αγαπημένο μου νησί, είπα να μοιραστώ κάποιες από τις εικόνες του νησιού που είχε ντυθεί τα ανοιξιάτικά του. Πολλές οι βόλτες με φίλους, πολλές οι ωραίες εικόνες. Αυτό το νησί δε θα σταματήσει ποτέ να με λιγώνει με την ομορφιά του.

Πολύ ωραία η μεγάλη βόλτα στην ανθισμένη τάφρο. Την είχα δει μόνο κατακαλόκαιρο. Μοσχοβολούσε και έλαμπε στα χρώματα των λουλουδιών.

Πίνοντας καφέ και χαλαρώνοντας στην Ψαροπούλα, με καλή παρέα και υπέροχη θέα.

Ηλιοβασίλεμα χρυσό, γνώριμο και πανέμορφο.