Όταν διάβαζα εχθές για τα βουνά της Ρόδου στον Παπαχριστοδούλου (το βιβλίο που δανείστηκα εχθές από τη Βιβλιοθήκη), δε φανταζόμουν ότι θα τα γνώριζα τόσο άμεσα. Στην εισαγωγή, λοιπόν, της Ιστορίας της Ρόδου έλεγε ότι το βουνό που βρίσκεται στα Κοσκινού, το χωριό που μένω, λέγεται Πέζουλας και έχει πάρει το όνομά τους από το σχήμα του. Δεν περιμένετε φυσικά κάποιο πολύ ψηλό βουνό σε νησί- το πιο ψηλό σημείο στη Ρόδου είναι ο Ατάβυρος σε ύψος 1215 μέτρα, όπως διαβάζω. Ο Πέζουλας μάλλον λόφος είναι.

Μία παραδοσιακή πρόσοψη σπιτιού στα Κοσκινού.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα από το χωριό.

Το μεσημέρι μετά το σχολείο πέρασε η Έφη και μου πρότεινε να πάμε μαζί με κάποιους συναδέλφους της για περπάτημα στα Κοσκινού, μέσα στο χωριό και τριγύρω. Πού να ξέραμε τι μας περίμενε. Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι να γκρινιάξω για την κούραση που έχω μετά από δύο ολόκληρες ώρες περπάτημα και κάπου-κάπου αναρρίχηση στην άγρια ερημιά, αλλά να πω τι είδα. Με μία λέξη: σκουπίδια! Απίστευτα πολλά σκουπίδια, κάθε είδους!

Αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Ξεκινήσαμε τη βόλτα από το χωριό, και βγήκαμε στον δρόμο που πάει από το γεφυράκι προς τα πάνω. Αλλά μετά αφήσαμε τον δρόμο, αρχίσαμε να περπατάμε έξω από οποιοδήποτε μονοπάτι και ομολογώ ότι δεν μπορώ να περιγράψω τη διαδρομή. Χοντρικά, περπατούσαμε πάνω από το πάρκο της Καλλιθέας.

Σκουπίδια με θέα.

Απορώ πραγματικά πώς μπόρεσαν να κουβαλήσουν τόσο μεγάλα και βαριά σκουπίδια σε αυτή την ερημιά που δεν περνάει ούτε δρόμος και δεν υπάρχει καν χωματόδρομος. Μόνο πέτρες, κρομμύδες, αγκάθια και σκουπίδια (και «απορρίμματα» από κατσίκες). Μπουκάλια, πλακάκια, καθίσματα αυτοκινήτου, λαμαρίνες αμαξιών (πολλές), μπάζα, απροσδιόριστοι σωροί, σακούλες μισολιωμένες που ανέμιζαν στο αεράκι, κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα. Αυτός ο απέραντος σκουπιδότοπος έχει την καλύτερη θέα.

Λαμαρίνες με θέα.

Ο Βασίλης, ο έμπειρος περιπατητής της παρέας, λέει ότι η ύπαιθρος της Ρόδου είναι γεμάτη σκουπίδια. Η αλήθεια είναι ότι έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο, από διάφορες παλαιότερες εξορμήσεις. Δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη βλάστηση στην περιοχή που περπατούσαμε, αλλά το να ανθίζουν σκουπίδια απέχει παρασάγγας από ένα φυσικό τοπίο.

Κι ακόμα λίγα.

Ευτυχώς τα βήματά μας μάς έκαναν να γυρίσουμε την πλάτη στο απογοητευτικό θέαμα που κατά τα άλλα κατέληγε στην απέραντη θάλασσα και μετά από αναρριχήσεις και ανηφοριές καταλήξαμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Από εκεί μας περίμενε η άσφαλτος, δώρο στα πονεμένα πόδια μας.

Για να μην είμαι άδικη ή μονόπλευρη, η ησυχία της περιοχής και η απέραντη θέα στη θάλασσα, με έκαναν να σκέφτομαι συνέχεια ότι η δίωρη πεζοπορία άξιζε τον κόπο. Και βάζοντας τα δυνατά μου για να ξεχάσω το σκουπιδαριό, γέμισα τα μάτια μου με υπέροχες εικόνες από άλλο ένα ροδιακό ηλιοβασίλεμα. Με μια τέτοια εικόνα προτιμώ να κλείσω.